huysuz tümör ve ölüm döngüsü

Ben, kurtulmak istememiştim karanlığımdan. Ben, Beni dengeleyen aydınlığı aradım sende Gözlerin eskisi gibi bakmazken bana Sen aydınlığı sevdirdiğini sanardın, Ben ise kurtulduğumu - aptalca - Halbuki tek bir gerçek vardı: Karanlığım ebediydi, seninle kaybolmuyor Sensiz de artmıyordu. Yoğun bir renksizlikti bu, seninle gelmemişti. Rüyalarımda buluyordu beni. Günaşırı kurduğum düşlerde, Uzaklara dalan gözlerimde... Bana dalgınlığımı sorduğun zamanlarda, Karanlık beni omuzlarımdan tutmuş, Kendisine doğru gelmemi emrediyordu. Fakat gittiğinde fark ettim, Sen bana ışık tutunca aydınlanmamıştım. Aslında uzağımdaki güneşin önüne geçmiştin. Işığınla mutlu olduğumu sanıp Güneşin sıcaklığını unutuyordum. Yakınıma gelip elindeki küçük feneri Yüzüme tuttuğunu fark ettiğimde, Kendi karanlığımı kucaklamayı çoktan öğrenmiştim.

yalnızlığın serin sularındayım dalgalar kurtardı beni, yaşadığım hayattan bir yandan soğuk bir akıntı ferahlattı ruhumu usul usul, bir yandan da ölüm fısıldadı : - geldim - hoş gelmişti. vücudum farkındaydı her şeyin, kalbimi, beynimi, her parçamı sürüklüyordu dalgalar. işte buydu, herkesten uzaklaşmak. yukarıya baktığımda güneşin bana doğrulttuğu ışığı görüyordum. ama artık çok geç aydınlık için, üzgünüm. artık bu ışık - yalnızca bir kafes benim için - ben!.. ben karanlığın insanıyım, anladım. karadenizin, kara deliklerin, kara bahtın insanı, benim. yokluğumda daha mutlu dünya. yokluğumda: aç çocuklar, kırık kalpler, ve mutsuz insanlar yok. ben varken karanlık, ben yokken aydınlık hakim dünyaya. bu yüzden feda ettim kendimi karanlığa.

yokluk - hayatımın tam ortasında en çok da mutluluğun yokluğu. emeğimin ve ek olarak - beklentilerimin - . göğüs kafesimin tam ortasına çökmüş olan, - adım kadar eminim ki - yokluktu. içimde, yüreğimde binlerce eksik parça var. yoğun. bir o kadar da küsmüş... Artık açmayan çiçeklerim, İçleri gülmeyen gözlerim, Atmayan bir kalbim var - en basitinden - . Dağların bile maddesel varlığını kabul etmediği, Boşlukta kaybolan, Yankılanmayan sesim. Yankılansa duyulacak belki, Ama muhtemel sebeplerden ötürü Yine çözümlenemeyecek... Sabırla, sonsuza kadar ilerliyor Varlığını farkeden olacak mı? - görelim - Kimseye ulaşmayan şiirlerim var benim. Her şeye rağmen yaşıyorum, - neden? - An olarak beni hayatta tutan şey, Karanlığımı dengeleyen aydınlık mı Nefretimi saklayan merhamet mi Yoksa kabul edemeyeceğim: Kendime duyduğum acıma hissi mi?

Kim ki serin sabahlarda Kahvemi soğuk içmeme laf eden anlayışsız, Ya da yağmurlu günlerde Islanmamı engelleyen kim? Fırtınalar suratıma çarparken Ben eve varmayı düşünmedim ki Ey hayat, Ben eve varmayı değil, Ben devrilmemeyi düşünürdüm hep! Aynı rüzgarlar sakinleşip, Tatlı tatlı okşarken yanaklarımı Ben havalar güzel diye sevinemezdim ki Ben, Ne zaman yağmur yağacak diyenlerden olurdum hep... Sevgili hayatım,  Sen bunları okurken ben çok uzakta olabilirdim. Bileklerim melankolik ve durgun bir dizinin Hem ağlatan, hem korkutan; Bir çivi gibi akıllara kazınan intihar sahnesi gibi Oluk oluk akabilirdi ahımı alan insanların hayatına, Ve yine aynı insanlar üzülmezdi belki Bu mutlu sona, Kurtuluşuma... Oysa ben ne kadar arzulardım Ses getirmeyi insanların hayatına trajik bir şekilde, Belki de şiirlerim, bu sahneden sonra değer görür; Yayılırdı çektiğim acı dilden dile.

Ruhlarımız, ne kadar yaşlanmıştı? Yağmur yağdıkça dertlerimiz Arınırlar mıydı detaylardan, Yoksa o detaylar, Toz ve çamur gibi yapışır mıydı ağırdan? Orhan Veli'nin kastettiği havalar, Tam da bu havalar mıydı yoksa? Zira ne zaman yağmur damlaları Tenimden yavaşça kaymaya başlasa, Hayatım anlatılmak için beni dürtüyor. Hayatım da her zaman sakladı kendini Bugüne kadar. Aynı benim gibi, okuyordu bildiğini. ''Biter, her şey!'' diyordu. Neler biterdi? Sahiden, biten neydi ki? ''Biten'' diye fısıldıyordu içimdeki şeytan ''Biten, senin ömrün, içindeki merhamet.'' Geceleri gözlerimin içine bakarak uyandırıyorlardı beni Yüzlerce şeytan vardı etrafımda sanki Onların yavaş ve sakin nefesleriyle uyanıyordum kabuslarımdan, Binlerce nefes, tam da kulağımın dibinde. İçiyorlardı - ruhumu - yudum yudum. Uyuduğum zamanlarda da, Rüyalarıma giriyorlardı, gözlerimin içi Gözlerimin içi Gözlerim... Açamıyordum, gözlerimi. Her ...

Birtakım kapan ve kaçan varlıklar var çevremde Herkes onları arıyor keşfedilmemiş evrende Benim de vardı bazı dertlerim o yaratık tiplilerle Zira mutluluk dönemlerimde zaman çalıyorlardı ömrümden; Sonra gözlerimi kapatıyorlardı hasret zamanlarımda Ve bir bakmışım kalbimi de bağlamışlar, Kaçmasın diye aşık olduğum adama. Anladım ki beni amansızca engelleyen bu mahlukatlar, Yegane hayalimi bitirmeye çalışıyorlardı Namıdiğer : Seninle rüzgarlı havalarda çınar ağacının altına oturmuş iki aşık gibi sohbet etmek istiyordum bir ömre bedel...

Zaman akıp gidiyor hızla, ne çabuk geçiyor aylar Kulağımın göğüs kafesinde duyduğu hızda: Kalbinin ritmi gibi, nefesinin usul usul saçlarımı okşadığı esnada... Gözlerimin baktığı bir insan değil yalnızca Bir varoluş başlı başına, Büyük bir heyecan macera romanında! Küçük çocukların gözleri fal taşı gibi açılıyor zira Gülüşlerine ve hatta bakışlarına... O kadar saf ve temiz işte yanaklarındaki gamzeler! Ve Da Vinci kadar da detaycı sanki Gözlerinin çevresinde gülünce oluşan O ince çizgiler... Şimdi ayrı kalmakmış aşk yolunda bize kader Tuz dedik biber dedik ama Ne gönül kaldırabildi hasreti bir saniye Ne de amansız hapseden dumanları, bu ciğer...

Acemi şairlerin hayatında Eski şiirleri vardır, bir de yeni şiirleri Önce yağmurlu havalarda kalplerinin tam üstüne oturmuş bir hüzünle başlar bu dürtü Ellerine kağıt ve kalem alır, yazmaya başlarlar... Hüzün nefrete dönüşene kadar yazar bu insanlar Sonra bırakırlar, zira artık basit bir kağıt ve kalemle aşılabilen duygular değildir bunlar. Ümit ararlar bir yerlerde Şiirlerinden gelen intihar kokusunu ortadan kaldırmak için... Tam da öyledir, bir tütsü yakmak içindir Bu arayışlar... '' Her tütsüyle bitmeyen kokular '' Doğru karışımlardan elde edilirmiş, her duyuya hitap etmezmiş tütsüler Bir gün biri girermiş genellikle hayatlarına İşte o andan itibaren ciltlenmeye değermiş yeni yazılan şiirler... Aniden duyguları kağıt ararmış mutluluktan Senelerce huzuru kağıda dökmek için bekleyen eller Amaçlarına ulaşırlarmış o güne kadar toprak dolmazsa vücutlarına Doladabilirmiş elbet, Gerçekleşirse dedikleri, Sayın Turgut Uyar'ın : '' Herkesin yüzün...

Üzerimdeki baskı giderek artıyor Nefesim kesiliyor Her defasında daha güzel hatalar yapıyoruz, baksana Çok bir şeyimiz yok; ne zenginiz ne de güzel. Fakat siyah bize hep yakışıyordu değil mi? Bu dövüş giderek daha da zorlaşacak Fakat gardımı kolluyorum, eminim, bu da  bitecek. Her dövüş biter, kaybeden ben olsam da Ama hiçbir şey daha da dibe düşürmez beni zaten, değil mi? Daha fazla anlam aramak beni mutlu etmiyor, Haydi genç ruhum, koş! Burası asla senin evin olmadı, buraya ait değildin Koş, kaç, kurtar kendini! Hiçbir yardım seni bu boşluktan çıkarmayacak Ümidini bir çöpün kenarına koymayı unutma burayı terk ederken; Bu şehir seni hiçbir zaman önemsemedi, bu yabancı insanlar da. Artık sana ait olanı geri alma zamanı geldi Onların gökyüzü her zaman cehennem senin için Şimdi koş hayatın için genç ruhum, koş!

Ben geldim, buradayım artık, yanındayım. Dertlerimi yanıma almadan geldim bu defa. Onları yok ettim ki, seni tekrar terk etmeyeyim. İçimdeki fırtınaları dindirdim şimdi. Karşındayım. Sadece seni görmeye geldim, aklımı kaybedecek kadar özledim bu defa. Kimse inanmadı, benim birini bu kadar seveceğime. Ne yapabilirdim ki? Gönlüm sadece burada huzurunu buluyordu. Aklımda senden başka kimse yoktu. Seni izlerken o kadar kayboluyordum ki düşüncelerde, kendimi senden uzakta hayal edemiyordum. Şimdi beni dinleyenler, nasıl anlasınlar kalbimi? Herkes aşkını bulup güzel hayatlar kurmak istemiştir, değil mi? Ben de aşkımı buldum. Sadakatsiz insanlar yüzünden terk edilip aldatılanlar, seni sevmenin aptalca olduğunu düşünüyorlar. Halbuki onlar değil mi aptal olanlar? Aslında tek isteğim herkesin senin benim için ne ifade ettiğini bilmesi. Neden konu sen olunca bu kadar alıngan olduğumu ve nasıl seni bu kadar sevebildiğimi herkesin görmesi. Beni senden koparamayacaklarını... Karadeniz...

Öyle anlar oluyor ki hayatımda, karşıma çıkan her canlıdan irkilmeme sebep oluyor. Rüzgarın yarattığı en ufak bir hareket içimi titretiyor. Bir nefes büyük bir orkestra kadar gürültülü geliyor kulaklarıma. Sabahları camdan baktığımda hiç bilmediğim ve yaşamadığım bir dünyaya uyanmış gibi hissediyorum. Kaçmak istiyorum, kendi ruhumu terk etmek istiyorum.

herkes terk etse beni yalnızlığımı tarif edecek şair bulamasam terkedilmişliğimi anlatacak bir şarkı bulamasam

Mesafeler mi engeldi mutluluğuma, bilmiyorum. Uzakları mı seviyordum hep? Bu yüzden miydi kalbim bir şeylere dayanamayınca uzaklara dalıp gitmem? Yoksa ben mi sevgiye yabancı kalmıştım bunca yıl sonra? Belki de hayatımın anlamı da sevdiğim her şeyi uzağımda tutmamda gizliydi... Belki de kişiliğimi oluşturan şey hasret çekmekti.