yok
Kim ki serin sabahlarda Kahvemi soğuk içmeme laf eden anlayışsız, Ya da yağmurlu günlerde Islanmamı engelleyen kim? Fırtınalar suratıma çarparken Ben eve varmayı düşünmedim ki Ey hayat, Ben eve varmayı değil, Ben devrilmemeyi düşünürdüm hep! Aynı rüzgarlar sakinleşip, Tatlı tatlı okşarken yanaklarımı Ben havalar güzel diye sevinemezdim ki Ben, Ne zaman yağmur yağacak diyenlerden olurdum hep... Sevgili hayatım, Sen bunları okurken ben çok uzakta olabilirdim. Bileklerim melankolik ve durgun bir dizinin Hem ağlatan, hem korkutan; Bir çivi gibi akıllara kazınan intihar sahnesi gibi Oluk oluk akabilirdi ahımı alan insanların hayatına, Ve yine aynı insanlar üzülmezdi belki Bu mutlu sona, Kurtuluşuma... Oysa ben ne kadar arzulardım Ses getirmeyi insanların hayatına trajik bir şekilde, Belki de şiirlerim, bu sahneden sonra değer görür; Yayılırdı çektiğim acı dilden dile.