farkındalık
Ben, kurtulmak istememiştim karanlığımdan. Ben, Beni dengeleyen aydınlığı aradım sende Gözlerin eskisi gibi bakmazken bana Sen aydınlığı sevdirdiğini sanardın, Ben ise kurtulduğumu - aptalca - Halbuki tek bir gerçek vardı: Karanlığım ebediydi, seninle kaybolmuyor Sensiz de artmıyordu. Yoğun bir renksizlikti bu, seninle gelmemişti. Rüyalarımda buluyordu beni. Günaşırı kurduğum düşlerde, Uzaklara dalan gözlerimde... Bana dalgınlığımı sorduğun zamanlarda, Karanlık beni omuzlarımdan tutmuş, Kendisine doğru gelmemi emrediyordu. Fakat gittiğinde fark ettim, Sen bana ışık tutunca aydınlanmamıştım. Aslında uzağımdaki güneşin önüne geçmiştin. Işığınla mutlu olduğumu sanıp Güneşin sıcaklığını unutuyordum. Yakınıma gelip elindeki küçük feneri Yüzüme tuttuğunu fark ettiğimde, Kendi karanlığımı kucaklamayı çoktan öğrenmiştim.