karanlık gerçek

yalnızlığın serin sularındayım
dalgalar kurtardı beni, yaşadığım hayattan
bir yandan soğuk bir akıntı
ferahlattı ruhumu usul usul,
bir yandan da ölüm fısıldadı :
- geldim -
hoş gelmişti.
vücudum farkındaydı her şeyin,
kalbimi, beynimi, her parçamı
sürüklüyordu dalgalar.
işte buydu, herkesten uzaklaşmak.
yukarıya baktığımda
güneşin bana doğrulttuğu
ışığı görüyordum.
ama artık çok geç
aydınlık için, üzgünüm.
artık bu ışık - yalnızca bir kafes benim için -
ben!..
ben karanlığın insanıyım, anladım.
karadenizin,
kara deliklerin,
kara bahtın insanı, benim.
yokluğumda daha mutlu dünya.
yokluğumda: aç çocuklar,
kırık kalpler,
ve mutsuz insanlar yok.
ben varken karanlık,
ben yokken aydınlık hakim dünyaya.
bu yüzden feda ettim kendimi
karanlığa.