huzur

herkes terk etse beni
yalnızlığımı tarif edecek şair bulamasam
terkedilmişliğimi anlatacak
bir şarkı bulamasam

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

uçurumun kenarında

vakti gelmiş bir özgürlüğü tam da uçurumdan atlamışken bileğinden kavramış bulunmaktaydım. rüzgarın uğultusu kulaklarımda - gürültülü bir orkestra - çello muydu neydi bu ya da üflemeli bir çalgı mıydı ama ölümün sesi olsaydı, bu olurdu. uğulduyordu rüzgar. velhasıl kelam, ellerim oldukça kaygandı - ve özgürlük de epeyce ağır - özgürlük senden, benden ağır! tutsak çocuklara daha ağır ve geleceğine koşarken vurulmuş şiddet mağduru bir kadına büyük bir yüktü. bileğinden yakaladım onu  - kıskıvrak - özgürlüğü yakaladım anlıyor musunuz, bileğinden. bir adam, güzel bir kadına uçurumun kenarında zorla sahip olmak istedi. ben de aşağıya ittim onu ittim, acımadım. hem de ayağımla ittim tekme attım ona! düştü, gözlerimin önünde aşağıya düştü! uçarken havalanamadı ben havalanır sanmıştım oysaki, ama düşürdüm onu. düştü yani, öldü anlıyor musunuz? ben yine de yakalamıştım özgürlüğü, bileğinden, yakalamıştım onu. yaşlı bir amca belirdi uçurumun kenarınd...
Read the whole text »

turgut uyar ve palyaço ile söyleşi

turgut uyar karşımda bir rakı masasındayız galiba turgut, bir palyaço... ha bi de ben tabi! üç kişiyiz, ne kadar ağırız allah bilir! kaç çeker şimdi yalnızlığımız biz üç kişiyiz, ama kaç çeker yalnızlığımız... uzun yolculuklardan geldim ben mesela yeni yüzler gördüm ve yeni yüzsüzlükler gördüm yol boyunca benim içimdeki bu kişi, yani ben... galiba öyle deniyordu, evet ben! nereye aidim, buraya nasıl geldim işte onu bulamadım hala... Biliyor musun palyaço,  Yolculuğa çıktığımdan beridir aynaya da bakmıyorum.  Korkarım demiştin, öyle hatırlıyorum... Bakmadım işte bu yüzden,  Sakladım suretimi herkesten. Turgut da bakmıyormuş galiba, öyle demişti. Hepimiz biraz alçakmışız, sen demiştin.  Kim ne demişti?  Sen, sen bize "yaz!" demiştin!  Sen  yaz dedikçe yazdık,  Neden mi? E çünkü yazmasak ağlayacaktık...
Read the whole text »

yok

Kim ki serin sabahlarda Kahvemi soğuk içmeme laf eden anlayışsız, Ya da yağmurlu günlerde Islanmamı engelleyen kim? Fırtınalar suratıma çarparken Ben eve varmayı düşünmedim ki Ey hayat, Ben eve varmayı değil, Ben devrilmemeyi düşünürdüm hep! Aynı rüzgarlar sakinleşip, Tatlı tatlı okşarken yanaklarımı Ben havalar güzel diye sevinemezdim ki Ben, Ne zaman yağmur yağacak diyenlerden olurdum hep... Sevgili hayatım,  Sen bunları okurken ben çok uzakta olabilirdim. Bileklerim melankolik ve durgun bir dizinin Hem ağlatan, hem korkutan; Bir çivi gibi akıllara kazınan intihar sahnesi gibi Oluk oluk akabilirdi ahımı alan insanların hayatına, Ve yine aynı insanlar üzülmezdi belki Bu mutlu sona, Kurtuluşuma... Oysa ben ne kadar arzulardım Ses getirmeyi insanların hayatına trajik bir şekilde, Belki de şiirlerim, bu sahneden sonra değer görür; Yayılırdı çektiğim acı dilden dile.
Read the whole text »