farkındalık

Ben, kurtulmak istememiştim karanlığımdan.
Ben,
Beni dengeleyen aydınlığı aradım sende
Gözlerin eskisi gibi bakmazken bana
Sen aydınlığı sevdirdiğini sanardın,
Ben ise kurtulduğumu
- aptalca -
Halbuki tek bir gerçek vardı:
Karanlığım ebediydi, seninle kaybolmuyor
Sensiz de artmıyordu.
Yoğun bir renksizlikti bu, seninle gelmemişti.
Rüyalarımda buluyordu beni.
Günaşırı kurduğum düşlerde,
Uzaklara dalan gözlerimde...
Bana dalgınlığımı sorduğun zamanlarda,
Karanlık beni omuzlarımdan tutmuş,
Kendisine doğru gelmemi emrediyordu.
Fakat gittiğinde fark ettim,
Sen bana ışık tutunca aydınlanmamıştım.
Aslında uzağımdaki güneşin önüne geçmiştin.
Işığınla mutlu olduğumu sanıp
Güneşin sıcaklığını unutuyordum.
Yakınıma gelip elindeki küçük feneri
Yüzüme tuttuğunu fark ettiğimde,
Kendi karanlığımı kucaklamayı çoktan öğrenmiştim.