üç büyük darbe
bir taburede oturmuşuz dertlerimiz, biz durgun bakışlarımız ve bir de bakışlarımızı her kaçırdığımızda bizi kıskıvrak yakalayan ahşap bir masa. hapishanenin dört duvarı gibi etrafımıza dizilmişler sanki kopkoyu bir denizin ortasında yok, muhtaç olduğumuz o ada. belki, belki şu an yaslandığımız bu ahşap masa bizi dinlemek için kesilmiş koca bir ceviz ağacıydı; aldığı rüzgarlardan, onu kullanan hayvanlardan dolayı eskimiş... nasıl ki biz eskiden tam da ayakta durmaya çalışırken birbirinden farklı üçer darbeyle devrildik, işte öyle beklenmedik bir şekilde ahşap bir masa kendisinin de hiç tahmin etmeyeceği gibi bir ormanın derinliklerinde bulundu ve zorla devrilip, önümüze konuldu! yalnızca bizi dinlesin diye devasa bir ceviz ağacı beklenmedik bir biçimde alıkonuldu... o ki, rüzgarda ahenkle sallanan dallarını hayal ederken bile bizi dinlemekteydi fakat susmak, bizim için bu dünyada daha değerliydi. sonsuz bir sessizlikti bu, belliydi biliyorduk, konuşmak...