huysuz tümör ve ölüm döngüsü

yalnızlığın serin sularındayım dalgalar kurtardı beni, yaşadığım hayattan bir yandan soğuk bir akıntı ferahlattı ruhumu usul usul, bir yandan da ölüm fısıldadı : - geldim - hoş gelmişti. vücudum farkındaydı her şeyin, kalbimi, beynimi, her parçamı sürüklüyordu dalgalar. işte buydu, herkesten uzaklaşmak. yukarıya baktığımda güneşin bana doğrulttuğu ışığı görüyordum. ama artık çok geç aydınlık için, üzgünüm. artık bu ışık - yalnızca bir kafes benim için - ben!.. ben karanlığın insanıyım, anladım. karadenizin, kara deliklerin, kara bahtın insanı, benim. yokluğumda daha mutlu dünya. yokluğumda: aç çocuklar, kırık kalpler, ve mutsuz insanlar yok. ben varken karanlık, ben yokken aydınlık hakim dünyaya. bu yüzden feda ettim kendimi karanlığa.

yokluk - hayatımın tam ortasında en çok da mutluluğun yokluğu. emeğimin ve ek olarak - beklentilerimin - . göğüs kafesimin tam ortasına çökmüş olan, - adım kadar eminim ki - yokluktu. içimde, yüreğimde binlerce eksik parça var. yoğun. bir o kadar da küsmüş... Artık açmayan çiçeklerim, İçleri gülmeyen gözlerim, Atmayan bir kalbim var - en basitinden - . Dağların bile maddesel varlığını kabul etmediği, Boşlukta kaybolan, Yankılanmayan sesim. Yankılansa duyulacak belki, Ama muhtemel sebeplerden ötürü Yine çözümlenemeyecek... Sabırla, sonsuza kadar ilerliyor Varlığını farkeden olacak mı? - görelim - Kimseye ulaşmayan şiirlerim var benim. Her şeye rağmen yaşıyorum, - neden? - An olarak beni hayatta tutan şey, Karanlığımı dengeleyen aydınlık mı Nefretimi saklayan merhamet mi Yoksa kabul edemeyeceğim: Kendime duyduğum acıma hissi mi?