on iki

berlin'de gördüm en son, berlin'de
gençliğim en son berlin'deydi
potsdamer platz'ta her bir yaşım, çimlere uzanmıştı
acılarım, kaygılarım çimlerin üstünde;
oracıkta, hepsi uzanmıştı işte
gökyüzüne doğru uzanmışlardı hem de
en son berlin'deydi benim gençliğim
sonra o geldi, emretti on iki yaşıma
ayağa kalk, dedi - çabuk -
benim on iki yaşım korkaktır, sizler belki bilmezsiniz
on iki yaşım çok korkar, ayağa kalkmaktan da korkar
on iki yaşım, ne yapması gerektiğini bilmeyen biridir
ölmek için yaşamıştır ve çokça da ürkektir.
kalktı ayağa bu yüzden, kimseyi sorgulamadı
kalktı ayağa, kimseye sebebini soramadı
etrafına bak dedi o, - neredesin -
on iki yaşımın gözleri kapalıydı, uzun bir süre de açmayacaktı
çünkü nerede olduğunu biliyordu, kokusundan
çünkü nerede olduğunu biliyordu, sesinden
o emretti, aç gözünü, dedi.
- neredesin ? -
on iki yaşım açmadı gözlerini, "oradayım" dedi
o ise gülüyordu; evet oradasın, oradasın, oradasın...
"neden geldin" dedi o, on iki cevap vermedi
"pişman mısın" dedi o, on iki cevap vermedi
sonra bağırdı o, korktu on iki
on iki çok korkardı
on ikiyi çok korkuttular, o ürkek biriydi
titriyordu hem de, yine titriyordu
elleri titriyordu, dizleri
gözleri kapalıyken de hep daha çok korkuyordu
ama nerede olduğunu biliyordu on iki
gözlerini açamazdı işte bu yüzden, hem de uzun bir süre
o gitti, diğer yaşlar yavaş yavaş kalktılar
ve gittiler, hiçbiri de on ikiye " geliyor musun? " diye sormadı
on iki bu tanıdık yerde yine yalnız kaldı
gözleri de hala kapalıydı, açamadı
o'nun sesi kulaklarındaydı, gitmiyordu
on iki o kadar uzun süre durdu ki potsdamer platz'ta
koca bir yılı ardında bıraktı
on iki öldü, on üç onun cesedini toplamaya berlin'e geldi
geldiğinde on ikinin göz kapaklarını da açtı
on iki burda ölmek istememişti
burada olduğunu biliyordu, on iki ölmüştü
fakat devam ediyordu aslında nefes almaya
on ikiyi gömdü on üç, gözlerini açık bıraktı
keşke son kez gördüğü gökyüzü bu olmasaydı
çünkü o da bu gökyüzüne bakacaktı.