huysuz tümör ve ölüm döngüsü

Üzerimdeki baskı giderek artıyor Nefesim kesiliyor Her defasında daha güzel hatalar yapıyoruz, baksana Çok bir şeyimiz yok; ne zenginiz ne de güzel. Fakat siyah bize hep yakışıyordu değil mi? Bu dövüş giderek daha da zorlaşacak Fakat gardımı kolluyorum, eminim, bu da  bitecek. Her dövüş biter, kaybeden ben olsam da Ama hiçbir şey daha da dibe düşürmez beni zaten, değil mi? Daha fazla anlam aramak beni mutlu etmiyor, Haydi genç ruhum, koş! Burası asla senin evin olmadı, buraya ait değildin Koş, kaç, kurtar kendini! Hiçbir yardım seni bu boşluktan çıkarmayacak Ümidini bir çöpün kenarına koymayı unutma burayı terk ederken; Bu şehir seni hiçbir zaman önemsemedi, bu yabancı insanlar da. Artık sana ait olanı geri alma zamanı geldi Onların gökyüzü her zaman cehennem senin için Şimdi koş hayatın için genç ruhum, koş!

Ben geldim, buradayım artık, yanındayım. Dertlerimi yanıma almadan geldim bu defa. Onları yok ettim ki, seni tekrar terk etmeyeyim. İçimdeki fırtınaları dindirdim şimdi. Karşındayım. Sadece seni görmeye geldim, aklımı kaybedecek kadar özledim bu defa. Kimse inanmadı, benim birini bu kadar seveceğime. Ne yapabilirdim ki? Gönlüm sadece burada huzurunu buluyordu. Aklımda senden başka kimse yoktu. Seni izlerken o kadar kayboluyordum ki düşüncelerde, kendimi senden uzakta hayal edemiyordum. Şimdi beni dinleyenler, nasıl anlasınlar kalbimi? Herkes aşkını bulup güzel hayatlar kurmak istemiştir, değil mi? Ben de aşkımı buldum. Sadakatsiz insanlar yüzünden terk edilip aldatılanlar, seni sevmenin aptalca olduğunu düşünüyorlar. Halbuki onlar değil mi aptal olanlar? Aslında tek isteğim herkesin senin benim için ne ifade ettiğini bilmesi. Neden konu sen olunca bu kadar alıngan olduğumu ve nasıl seni bu kadar sevebildiğimi herkesin görmesi. Beni senden koparamayacaklarını... Karadeniz...

Öyle anlar oluyor ki hayatımda, karşıma çıkan her canlıdan irkilmeme sebep oluyor. Rüzgarın yarattığı en ufak bir hareket içimi titretiyor. Bir nefes büyük bir orkestra kadar gürültülü geliyor kulaklarıma. Sabahları camdan baktığımda hiç bilmediğim ve yaşamadığım bir dünyaya uyanmış gibi hissediyorum. Kaçmak istiyorum, kendi ruhumu terk etmek istiyorum.

herkes terk etse beni yalnızlığımı tarif edecek şair bulamasam terkedilmişliğimi anlatacak bir şarkı bulamasam

Mesafeler mi engeldi mutluluğuma, bilmiyorum. Uzakları mı seviyordum hep? Bu yüzden miydi kalbim bir şeylere dayanamayınca uzaklara dalıp gitmem? Yoksa ben mi sevgiye yabancı kalmıştım bunca yıl sonra? Belki de hayatımın anlamı da sevdiğim her şeyi uzağımda tutmamda gizliydi... Belki de kişiliğimi oluşturan şey hasret çekmekti.