huysuz tümör ve ölüm döngüsü

Öyle anlar oluyor ki hayatımda, karşıma çıkan her canlıdan irkilmeme sebep oluyor. Rüzgarın yarattığı en ufak bir hareket içimi titretiyor. Bir nefes büyük bir orkestra kadar gürültülü geliyor kulaklarıma. Sabahları camdan baktığımda hiç bilmediğim ve yaşamadığım bir dünyaya uyanmış gibi hissediyorum. Kaçmak istiyorum, kendi ruhumu terk etmek istiyorum.

herkes terk etse beni yalnızlığımı tarif edecek şair bulamasam terkedilmişliğimi anlatacak bir şarkı bulamasam

Mesafeler mi engeldi mutluluğuma, bilmiyorum. Uzakları mı seviyordum hep? Bu yüzden miydi kalbim bir şeylere dayanamayınca uzaklara dalıp gitmem? Yoksa ben mi sevgiye yabancı kalmıştım bunca yıl sonra? Belki de hayatımın anlamı da sevdiğim her şeyi uzağımda tutmamda gizliydi... Belki de kişiliğimi oluşturan şey hasret çekmekti.